پنجمين جشنواره «كهن آواهاي تنبور و موسيقي كُردي» تمديد شد
كرمانشاه – ايرنا – دبيرخانه پنجمين جشنواره «كهن آواهاي تنبور و موسيقي كردي» با توجه به درخواست مكرر هنرمندان و همچنين همه‌گيري كرونا، مهلت ارسال آثار به اين جشنواره را تا ۲۵ تير ماه ۱۴۰۰ تمديد كرد.
به گزارش خبرنگار ايرنا، بر اساس اطلاعيه اعلامي از سوي دبيرخانه پنجمين جشنواره كهن آواهاي تنبور، هنرمندان علاقه‌مند به شركت در اين جشنواره حداكثر تا ۲۵ تيرماه سال جاري نمونه ي اجراي خود را (تصويري) با كيفيت صوتي مناسب بر روي لوح فشرده به همراه يك برگ كپي كارت ملي، فرم تكميل شده درخواست شركت در جشنواره به نشاني استان كرمانشاه، شهرستان دالاهو، اداره فرهنگ و ارشاد اسلامي با كد پستي ۶۷۶۶۱۱۴۴۴۱ ارسال و براي كسب اطلاعات بيشتر با شماره تلفن ۴۳۷۲۳۵۵۸-۰۸۳ تماس بگيرند.
پنجمين دوره از اين جشنواره با هدف حفظ و اشاعه موسيقي مقامي تنبور و ديگر آواهاي كُردي، شناسايي استعدادهاي جوان؛ تشويق و هدايت آنها به سوي فرهنگ و هنر بومي و مقابله با فرهنگ‌هاي بيگانه، قدرداني از اساتيد و خدمتگزاران به فرهنگ و هنر كشور، تشويق و ترغيب خانواده‌ها در راستاي توجه هر چه بيشتر به مسائل فرهنگي و هنري و ايجاد روحيه و نشاط اجتماعي در جامعه، برگزار و سوم مرداد ۱۴۰۰ اسامي برگزيدگان اعلام و هفتم مرداد هم جوايز آنها اهدا مي‌شود.
پنجمين جشنواره كهن آواهاي تنبور و موسيقي كردي در ۲ بخش مقامات تنبور و آواهاي كردي برگزار مي‌شود كه بخش اول شامل مقام‌نوازي، مقام‌خواني و بداهه‌نوازي و بخش دوم شامل سياه‌چمانه، هوره و ترانه‌هاي كردي كرمانشاهي است.
لازم به ذكر است انتخاب مقامات پيچيده و سخت‌تر در تمام رده‌هاي سني در هر دو بخش از امتياز بيشتري برخوردار است.
تنبور، سازي با ۶ هزار سال قدمت
تنبور يكي از قديمي‌ترين سازهاي ايران است كه جنبهٔ عرفاني و مقامي دارد. اين ساز از ۱۳ الي ۱۴ پرده تشكيل و ۲ الي سه سيم دارد؛ جنس كاسه و صفحهٔ آن از چوب توت و دسته‌اش از چوب گردو است. تنبور در مناطق يارسان‌نشين داراي تقدسي خاص است چنانچه نوازندگان قبل از شروع و در خاتمه دستانش را مي‌بوسند.
اوج شكوه و عظمت تنبور در قرن پنجم هجري يعني حضور در سپاه معروف و متشكل از نهصده شاه‌خوشين بوده و از آن زمان تاكنون در جاي‌جاي ايران، تنبور را ساز شاه‌خوشيني نيز ناميده‌اند؛ از يافته‌هاي باستان‌شناسان مي‌توان ادعا كرد كه اين ساز قدمتي شش هزار ساله دارد و از اسناد مهم تاريخي مجسمه‌اي است در حوالي مقبره دانيال نبي (ع) واقع در شوش. شايد نتوان دقيقاً زمان اختراع اين ساز را معين نمود، اما مي‌توان گفت ساخت تنبور از قرن‌ها پيش از ظهور اسلام رواج داشته‌است.
شايد بخواهيد بخوانيد: تعمير ساز تهران
تنبور كهن‌ترين ساز زهي زخمه‌اي است، به اين معنا كه اولين سازي مي‌باشد كه دسته‌اي بلند به همراه كاسه و وتر داشته‌است؛ در كارنامه اردشير بابكان يكي از متون‌هاي پهلوي آمده كه روزي اردشير در ستورگاه نشسته بود و تنبور مي‌زد و مي‌سرود. در روايت‌هاي افسانه‌اي آمده كه رستم در خوان چهارم تنبور مي‌نواخته و مقام ته رز را به وي و مقام باريه را به باربد موسيقيدان دربار ساسانيان نسبت مي‌دهند.
فارابي كه در موسيقي الكبير به‌طور گسترده در مورد تنبور و انواع آن و فواصل و كوك‌هاي آن توضيحات مفصل داده‌اند. ابن سينا، عبدالقادر مراغي و صفي الدين ارموي نيز از اين جمله‌اند. در آثار شاعران بزرگ فارسي‌زبان از جمله شيخ جنيد بغدادي، فردوسي، مولوي، منوچهري دامغاني، نظامي گنجوي، موسوي، حافظ، وحيد قزويني، بيدل دهلوي و وفا كرمانشاهي به كرات از تنبور سخن به ميان آمده‌است.
شهرستان دالاهو با حدود ۴۰هزار نفر جمعيت در ۱۰۰ كيلومتري غرب كرمانشاه واقع شده است.
خنثیکنندههای غذایی آلایندهها